İnsan ki, bir vakit gelir kuş olur, bir vakit gelir timsah olur... Meral Meri

Kendimi sersemlemiş gibi görebilirim; bu kadar dünyayı iyimser gördüğüm için...
Ki genellikle de gördüğüm hep buydu; yeni bir kapının yeni bir insanı olarak-
Fakat eski kapıyı ve eski insanı gördüğümde anlıyordum; o dünün resminin hâlâ benimle geldiğini.
Ve bir zaman sonra kendimi; yuvadan uçan bir kuş olarak değil, düşen bir timsah olarak görüyordum.
Bazen insan kendini kötülük karşısında savunmasız ve çaresiz görebilir...
Ama yine de bu onun o devi, görmediği anlamına gelmez...
Ve görüp de susacağı.
İnsan ki, bu noktada tam bir cevherdir; yeter ki kendini,çevresini ve dünyayı görebilsin.
Ona sürekli "çok iyi, pekiyi," diye yaklaşmasın; "yeter be yeter!" diyebilsin.
Çünkü insan; gözüne, kulağına, ağzına, aklına,fikrine ve daha nice şeyine bunları borçludur.
İnsan ki, bir vakit gelir kuş olur, bir vakit gelir timsah olur...
Ama devleri hayal etmez; çünkü dev, aynaları sever,insanlığı değil.

Meral Meri