Gülüşünün parlaklığı demir bir balyoz gibiydi.
Gülüyordu ama- amaları çoktu...
Bana çok nedenli kendimi hatırlattı;
O kelebekler sokağında kaç kez öldürüldüğümü,
Ve kaç defa daha uyuşmam gerektiğini unutsam da
'Ve unutmam ben yaşamayı.' desem de unutulduğumu
Onun gülüşünden dolayı hatırladım.
Belki de hiç unutmamıştım-
Unutmam ben yaşamayı desem de
Bizim büyük taşlarımız kırılırken,
Yine de ben izlerim böyle
Bensiz-sensiz yaşamayı...
Meral Meri/ Kısa Kent Şiirleri/Bu Yüzden
16.03.17.İstanbul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder