ÇAPUT

ÇAPUT

Adam var gücüyle bağırıyordu!
Sesinin cılız halinden uzak.
Saklandığını çok sonra idrak ediyordu ,kendince yenilmiş
yitik bedeninde.
Adam olanca gücüyle bu kez de susuyordu;
Sesini çok daha evvel kaybettiğini bilmeden!
Kendini görünür zannediyordu, gövdesini çok önce sakladıklarını unutup.
Onun ruhu çığlık içinde yana yakıla kaçıyordu.
Adam mahcup-
adam bezgin,adam sıkılgan
buna rağmen ruhunun peşinden iz sürüyordu.
Ruh bu ya bir uçuyordu ki,hızına kim yetişe.
Adam mahcupluğunu,bezginliğini,sıkılganlığını sorguya çekiyordu;
bi görseniz her biri suçsuzdu-her biri susamış,ortalık ise susuz kalmış.
Adam var gücüyle "dayanmak istiyorum!"dedi
sorguladığını zannettiği tüm şeylerden feragat edip,neye dayanmak istediğini umursamadan
"dayanmak istiyorum!"diye yineledi.
Her şey dedi,her şey bir çaputa bağlı bir yolcu,bir kan,bir yara
ama daima açık bir yara dedi.
Ona göre kapalı olan her şey saldırıya uğramış bir konumdu...
Yaşlılık dedi,kimse duymadı; çok eksik dedi,kimse işitmedi
korkuyorduk dedi;niçin ve nedenini o da bilmiyordu.
O adamdı kalmayı bilen ,biz de hiçbir şeyin içinde minnacık bir nefes,ve giden!

(Meral Meri)