Meğer hayal dünyasında yaşıyormuşum...
Bu sessizlikler getirdi beni kendime,
Ya da büsbütün yitirdi...
Kaybettirdi beni kendime karşı.
Ben de sanıyordum ki; karıncaların izinden gidiyordum;
Duvarlar,tuğlalar,taşlar falanlar- filanlar hikayeymiş yani.
Meğer hayal dünyasında yaşıyormuşum...
Çocuklar demiştim...
Sonra ,sonra her şeyi yerle bir etmiştim.
Kırlangıçlar demiştim: Uçarken kırılmazdı kanatları...
Fakir ama grurlu,onurlu bir yoksulluk vardı,
Belki de ben öyle sandım...
Çocuklar demiştim...yine de omuzlarımı silkip.
Sonra ,sonra yanlış yerde yanlış bir ışık huzmesi döküldü dağın eteklerine...
Neden böyle oldu?
Anlatamadım derdimi; halbuki yol da vardı su da,
Toprak da çamur da,
Kuru da yaş da,
Mutlu da mutsuz da.
Çocuklar demiştim ya hani;
Meğer hayal dünyasında yaşıyormuşum...
Eğilip büküldüğümle kalacak değildim ya,
Çekip gitmiştim ben de kaplumbağa gibi.
"Ben ona rüzgar gibi geçti" derim dedi, esasen rüzgarın ta kendisi.
Laf aramızda hani, ben yine de çocuklar demiştim-
İçimden mi demiştim yoksa?
Ne bileyim, kimsecikler duymamıştı da!
Meral Meri / Kendi Derinliğimin Ötesine Gittim / Bütün Çocuklar Uçar Ama Büyüyemezdi Hepsi Bey Baba
29.04.19.İst.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder