Şimdi bambaşka bir sesle,olgun bir kadın sesiyle konuşuyordu.
Gözleri de bambaşkaydı: Ne bir çocuğun kaygılı gözleriydi ne de bir hastanın insanı yer gibi bakan,
istekleri bitmek bilmeyen gözleriydi bunlar.
Sevgisi,başlangıçtaki gibi rahatsız,acılı ve umutsuz değildi.
Ben de ona aynı tavırla bakmıyordum.
İyileşmeyecek bir hastaya karşı duyulan acıma duygusuyla kıvranmıyordum.
Artık dikkatli bir çekingen olmak zorunda değildim,içten ve doğal olabilirdim.
Ummadığı bir mutluluğun ışıltısıyla yüzü aydınlanan bu narin genç kıza karşı,
şimdi kendimde farkında olmadan ,gerçek bir sevgi duyuyordum.
Elimde olmadan ona yaklaşarak elini tuttum.
Bu dokunma da eskiden olduğu gibi,hiçbir şehvetli ürpermeye yol açmadı.
İnce ve soğuk bileğini,sakin ve uysal bir tavırla benim sıkışıma bıraktı.
Nabzının da sakin attığını görerek pek sevindim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder