-
Bilmem ki; bu aralar neden yüreğimi yoklarsın?
Ey gariplerin baba yüreği!
Ey duyguların en saf,en duru hali!
Yoksulların çorbasına bir parça gülümseme katan insan.
Özledim özledim seni!
Dönüp dönüp,o geçmişin karanlığında ileriyi saran aydınlıklar varsa;
Ve şu an onlar her bir taşı yerine de oturtmuşsa,
Sendendir ey aydın insan,senden!
Mücadele mücadele,ve çığlıkların nidalarıdır yükselen şimdi bize.
Ninni değil yani,uyumak ve uyumak değil.
Ve şimdi sevdadır karanlıklara aydınca gülümsemen.
Bilmem ki, diye başladığım dizemden;
Kopan özlemdir sana,kopan hüsrandır güne!
Düşüyoruz evet ,düşünmeden,üşüyerek.
Artık biliyorum,adını fısıldayan da rüzgardı.
Şimdi bir yoksul çıkıyor o kapıdan,
Bir gariplik diyarına da göçüyor.
Sınırlarında kurşunlar birbirine dokunmadan geçiyor.
Kan yok yani,ağlayış var.
Bir minnet ,bir aile ,bir sevda var yani.
Yine de canım yanıyor,sen ki; görmüştün o andan ileriyi.
Güneşe bakıyorum; anımsatıyor tebessümünü,biliyorum.
O teselli.
Fakat canım yanıyor,sen ki; görmüştün o andan ileriyi.
Söyle baba yüreği,söyle!
Onların içinde kaç kez öldürüldün?
Kaç karanlığa gülümsedi yüzün?
Şimdi şen şakrak haytalar sınıfına giriyor ya evimiz,yalan.
Vallahi yalan.
Bir yoksul çıkıyor bak ,iyi bak o kapıdan!
Bir gariplik diyarına göçüyor,bak iyi bak!
Sevda,özlem,aile içimizden gidiyor, bak!
Koparılıp koparılıp,dağılıyoruz.
Olgunluk değil yani;
Ham iken ölüyoruz,ve öldürüyoruz.
Şimdi o sevginizle değil,sevgisiyle gidiyor.
Sevgiyle bak,kalana iyi bak bari!
(Meral Meri)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder