Bahar rüzgarı davet etmişti bir öğlen vakti
Konuşurken birdenbire bir uğultu koptu tepenin genişliğince
Dikey ve enine doğru uzanan bir uğultuydu bu
Pembeye çalık kiraz ağaçları çiçeklerini dökerken
Sevişen kuşlar göründüğünün aksine ağlıyorlardı
Benim ise metaforumdur ağaçlar ve kuşlar
Sessizliğimi bozdurup bozdurup harcadığım
Günahlarımı savurduğum birkaç limanımdan biridir
Sığınıp sığınıp yine de sağanaklara esir edilirken
Aynı tadın çilesiyle buluşmamdır
Ya da buluşturulduğumuz-ya da buruşturulduğumuz
Bahar işte...
Sevmek yeri -yurdu belli belirsiz aşık olabildiğimiz "hayat" dediğimiz tek içtenliğimiz.
Meral Meri ~ Bilinenin Aksine
06.11.18.İst.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder