Meral Meri/Eski Yel Değirmeninden Notlar / Terk Edilmiş Enkazlar

Metruk bir eve ulaşan o bahçe kapısında buluvermişim kendimi...
Çok zaman o demir kapının önünde durmuşum.
Sonra sıkılmış olacağım ki; biraz da dönüp zenginliği seyretmişim.
Bundan da sıkılmış olacağım ki; gerisin geri o yalnızlığa bakıp dalmışım uzun uzun...
İnsan ki; kendini özetleyecek zamanı yok sanarak yaşar çoğu kez.
Ben herhalde başkalarınca ama hep de kendimce
Delirmiştim...
Delirmenin değirmen lüksünü de kimse bilmezdi,
Bunu da bulup çıkarmıştım.
Kendimi de her gün saklar- bulur, çıkarır ve kimseden de bir ses beklemez, haddi de aşmazdım.
Elmayı da armudu da kendime hep gizliden söylerdim...
Ama artık bu sesi aşikâre söyleyeceğim;
Kendi hukukuma , adaletime ,sevmeme ,yaşatmama... güvenip de bağlı olduğum için:
Ey insan, sen ki haddi aşan sevmekten ölesiye uzak dünya kuklasısın...
İşte bu yüzden ötekini berikini hiç düşünmeksizin sadece kendini düşünerek bir piç kurusu gibi, yaşayacaksın;
Ölümün hiçbir rengini görmeden, sahiplenmeden , sarsılmadan bir hiç gibi, yaşayıp sona ereceksin!
İşte bu delirmenin değirmen lüksünü de hiç öğrenemeyecek
Ve dahi delirmeyeceksin;
Çünkü bunu da ben keşfettim.
Ama yıldızları izlerken değil, provaları izlerken!

Meral Meri/Eski Yel Değirmeninden Notlar / Terk Edilmiş Enkazlar

03.04.18.İstanbul