Sessizliğimi bozmuyordu rüzgâr
Hayır, o beni sakince dinliyordu...
Uğultusu içine alıp okşuyordu yorgunluğumu.
Kendi yansımama yakınlaştırıp
Uçuşturduğu o yaprakların peşinden gitmemi-
Onları toplamamı
Ve biriktirmemi istiyordu...
Kulağıma fısıldamıştı bütün sevgisiyle bunu.
Onu duymuştum.
O, kederli yüzlere bülbül otlarının sırrını dağıtan
Bir miras verendi.
Hayır, o beni dostluğuyla onurlandırmıştı.
O beni tutuyordu;
Fazla uzaklara ait hislerime esir etmiyordu.
Ve benzersiz- benzerliklere de öyle.
26.05.19.İst.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder