Önemli şey değildir, başkalarını memnun etmek çabası;
Çünkü insan kendine karşı da hep böyledir. Yani küstah!
Mutlu olmayı asla bilmez; inanmayı, ve şükretmeyi bildiği kadar yapar bunu.
Her şeyden şikayet eder durur insan; işinden, evinden, ailesinden, arkadaşlarından, yaşadığı ülkeden, hatta bayrağından bile...
Daha nice zincirleme şeylerden. Liste uzayıp gider böyle.
Gerçekten yürümeyi bilmez. Çabuk pes eder insan.
Yapıcı olduğunu iddia eder, yıkıntılarını görmez, ama gördürür insan.
İnsan, hep başlamayı bilir yeni şeylere; iyi olanı değil, kötü olanı sonuna kadar götürür insan.
Çünkü tahammülsüzdür; çabuk sıkılır güzel, ve gerçek olana.
Bu yüzden kendini yaşam koçlarıyla, motivasyonel konuşmacılarla aldatır insan.
Ona göre yaşadığı ülke çirkindir, iğrençtir, geride kalmıştır.
Şartlar her daim kötülük eker durur, der insan.
İçindekini, kendini aramayı bilmez. Çünkü fena bir şeydir bu.
İnsan an'ını taklit ederek yaşamayı marifet sayar kendine.
Ahlaksızlık modernliktir; geldiği yeri unuttuğu gibi, onu da şimdiki zaman denilen şeye uydurur insan...
Daha önce iç içe geçip de o güzel şeyleri yapamayan o insan; gün gelir de iç içe geçtiği o çirkinliklerle uyutur ruhunu.
Velhasıl; insanın derdi tasası yoktur, derdi olanı sever gibi gözükür insan.
Bayrağını tanımaz, ekmeğini tanımaz, hiçbir konuda birlikte hareket etmez.
Fakat tartıyı iyi bilir insan.
Portakalı sevdiği gibi sever her şeyi; o kadar geniş ve bilimsel...
Bir yere sadık ve ait olmayı bilmez. Alçaktır, nankördür insan...
Bildiğini iddia ederek herkesi kandırır...
Ama ilk başta kendini. Kural budur çünkü.
Gelişmeyi değil, daralmayı tercih insan.
Kendine her daim dar bir pencere icat eder.
Künyesinde yazılıdır amenna; etkilendikleri ve kendini ispat etmek istedikleri, diye.
Önemli şey değildir, başkalarını memnun etmek çabası;
Çünkü insan kendine karşı da hep böyledir. Yani küstah!
Meral Meri / Hayata Tutunamayan Harfler/ İnsan Müsveddesi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder